در بخش ششم به بررسی وضعیت درآمد خانواده های مهاجرین پرداختیم. اشاره شد که کاهش ۴۷۱ برابری ارزش ریال طی سه دهه گذشته موجب افزایش چشمگیر درآمد مهاجران گشته است. لذا حداقل پولی که توسط مهاجران جهت خانواده هایشان در ایران ارسال می گردد حدود ۲۳٫۴ میلیون تومان در سال می باشد. اینگونه است که حداقل درآمد خانواده های مهاجر، ۳ میلیون بیش تر از میانگین درآمد یک خانواده شهرنشین ایرانی و البته تقریباً ۲ برابر میانگین درآمد یک خانواده روستایی است. بعلاوه گفتیم که خانواده های مهاجرین در جنوب کشور که البته اکثریت آنان از اهالی روستا و یا شهرهای کوچک هستند، ۱۶٫۴ میلیون تومان بالاتر از خط فقر درآمد دارند. یعنی همین میزان را می توانندجهت اموری غیر از امور حیاتی زندگی خرج کنند که این عدد ۱٫۵ برابر یک خانواده شهرنشین در ایران و ۳٫۳ برابر یک خانواده روستایی ایران است.
مسلماً این تفاوت محسوس، فرصت زندگی بهتر را برای خانواده های خلیج رو فراهم می کند تا آنجا که بتوانند به یک زندگی استاندارد و حتی مرفه نزدیک شوند. و در نهایت برآورد شد که خلیج روها سالانه حداقل ۱٫۸ میلیارد دلار، وجه به جنوب کشور ارسال می نمایند که این میزان معادل ۳ ردصد درآمد نفتی کشورمان محسوب می شود.اما در این بخش بناست مروری مختصر بر شاهکار مهاجرین و خانواده هایشان در حوزه ی آموزش منطقه جنوب داشته باشیم.
یکی از مهمترین حوزه هایی که مهاجران منطقه ی جنوب در توسعه ی آن نقش تعیین کننده ای داشته اند، بخش ساخت و ساز های آموزشی و فرهنگی است. آنان با توجه به درخواست های مردمی و نیز فهم اهمیت آموزش در جهت ارتقاء سطح فرهنگ جامعه، این نوع فعالیت ها را دارای اجر معنوی بسیار بالایی درک کردند و اینگونه شد که طی سه دهه، انقلابی در حوزه ی ساخت و ساز مدارس و مجتمع های آموزشی در منطقه ی جنوب فارس رخ داد.
از جمله فعالیت های مهم مهاجران در این حوزه، اهدای زمین، ساخت فضای آموزشی، ساخت نمازخانه و کتابخانه، ساخت سالن های ورزشی و تربیتی، اهدای کمک های مالی، شرکت فعال در برنامه های آموزشی و تربیتی مدارس، تبادل نظر مستمر و نزدیک با اولیای مدرسه برای دست یابی به بهترین و مطلوبترین روش های آموزشی و تربیتی و تجهیز مدرسه است.
در میان گزارشات آموزش و پرورش لارستان در دهه ی ۱۳۸۰ به آمار جالبی در باب مدارس ساخته شده از محل اعتبار مردمی در جنوب فارس، برخوردم که شایسته است ذکر شود.
این اقدامات موجب گردید تا بنا بر گزارش سال ۱۳۷۸ آموزش و پرورش لارستان، این شهرستان رتبه ی ممتاز را در میان دیگر شهرستان های کوچک و بزرگ ایران، در امر جلب مشارکت های مردمی پس از انقلاب اسلامی، بدست آورد.
اما در گزارشی دیگر که به امر خدمت دولتیان در اواخر دهه ی هفتاد ، در حوزه آموزش و پرورش منطقه اشاره نموده به بررسی مدارس ساخته شده توسط دولت در حوزه ی آموزش و پرورشِ وقت، اشاره دارد. بر این اساس از ابتدا تا آن زمان، ساخت و تکمیل ۵۹ مدرسه توسط دولت صورت پذیرفته بود که این آمار، در برابر ساخت و سازهای مردمی، که بخش اعظم آن را مهاجرین نجیب لارستانی در کشورهای عربی حوزه ی خلیج فارس بنا کرده اند، رقمی اندک و قابل تأمل است.
در گزارشی دیگر، آموزش و پرورش لارستان در سال ۱۳۸۵ آورده است، ۱۶۶ مکان آموزشی، اعم از مهدکودک، کودکستان، دبستان، راهنمایی، دبیرستان، پیش دانشگاهی، هنرستان، خوابگاه، سالن چند منظوره، سالن اجتماعات، کتابخانه، خانه ی معلم، کارگاه و آزمایشگاه، از محل اعتبارات مردمی احداث گردیده است.
در انتهای این بخش به همین نکته بسنده می کنم که ساخت بیش از ۵۵۰ مکان آموزشی توسط مردم یک منطقه محروم، نشانگر بلندای فکر و دغدغه ی مردمان این دیار است. می ستاییم ثروتمندان شریف منطقه جنوب را که یاری گرِ ما در امر تحصیلِ دانش بودند و هستند. قدردانشان باشیم.
در بخش بعد به نقش مهاجران در امر توسعه ی ساختارهای درمانی خواهیم پرداخت.