در بخش هفتم، شاهکار مهاجرین و خانواده هایشان در حوزه ی آموزش منطقه جنوب را بررسی نمودیم. بنا بر گزارش سال ۱۳۷۸ آموزش و پرورش لارستان، این شهرستان رتبه ی ممتاز را در میان دیگر شهرستان های کوچک و بزرگ ایران، در امر جلب مشارکت های مردمی در حوزه آموزش و پرورش پس از انقلاب اسلامی، بدست آورد. بعلاوه تا سال ۱۳۸۵بیش از ۵۵۰ مکان آموزشی در منطقه لارستان کهن توسط خیرین منطقه که البته اکثریت آنان را خلیج روها تشکیل داده اند ساخته شده است. در این بخش بنا داریم نقش مهاجران را در حوزه سلامت بررسی نماییم.
از دهه ی ۶۰، اقدامات خلیج روها در حوزه بهداشت کلید خورد. آمارهای شهر لار نشان میدهد که، نخستین پروژه ی شاخص درمانی، ایده ی ساخت یک بیمارستان ۲۴۰ تخت خوابی در شهر بود. و در کنار آن ساخت یک درمانگاه. این شواهد نشانگر آن است که نخستین دغدغه ی خلیج رو ها مکان درمانی است.
به دنبال مرتفع شدن دغدغه ی فضای بیمارستانی، در دهه ی هفتاد اماکن درمانی دیگری مورد اعتنای خلیج روها قرار گرفت. اینگونه بود که پروژه هایی چون ساخت درمانگاه، مرکز اورژانس، ساختمان تالاسمی، ساختمان دیالیز، و پانسیون بیمارستان در ذهن آنان نقش بست که البته بسیاری از این پروژه ها در آن دهه یا اوایل دهه ی هشتاد به ثمر نشست.
در این دهه شهرستان لارستان در میان دیگر شهرستان های استان فارس توانست به همت همین مشارکت ها یک جهش قابل توجه را داشته باشد و آن قرار گرفتن در رتبه ی چهارم در حوزه ی بهداشت و درمان در استان بود.
اما دهه ی هشتاد را می توان دهه ی تأمین تجهیزات بیمارستانی و بهداشتی دانست. پس از آن که پروژه های بیمارستانی و در ادامه اماکن درمانی به ثمر نشست، کمبود تجهیزات و امکانات در این مجموعه ها به چشم می خورد. لذا همت مهاجران به سمت تأمین نیازهای این مجموعه ها سوق پیدا کرد. از جمله، خلیج رو ها توانستند تجهیزات مهمی چون دستگاه ام آر آی، سی تی اسکن، سنگ شکن کلیه، سونوگرافی، دستگاه های همودیالیز، دستگاه نوار قلب، دستگاه تست قند خون، مانومتر اکسیژن، دستگاه الکتروکاردیوگراف، لامپ هوشمند، ساکشن و بسیاری تجهیزات دیگر را خریداری و در اختیار اماکن درمانی قرار دهند. و به نوعی خدمات خود را در حوزه ی بهداشت تکمیل کنند.
البته در این میان، تأمین حقوق پرسنل و پزشکان، پول آب و برق و خرید وسائط نقلیه نیز از دیگر اقدامات حمایتی خلیج روها بود.
اقدامات خلیج روها در حوزه ی بیمارستانی و تجهیز آن به حدی بوده است که اکنون نسبت تعداد تخت بیمارستانی به تعداد جمعیت در منطقه، بالاتر از استاندارد جهانی است که البته علاوه بر نگاه مثبتی که می توان به این اتفاق داشت، هزینه ی نگهداری فضاهای اضافی نیز دردسرساز خواهد بود.
مبرهن است که خلیج روها به دلیل تعصبی که نسبت به زادگاه خود داشته و دارند این اقدامات را صورت می دهند و گاهی اوقات این زادگاه دوستی موجبات دردسرهایی نیز شده است. یکی از موارد دردسر ساز، تمایل چند نفر برای انجام یک پروژه ی درمانی در زادگاه خود بوده که گاهاً به درگیری نیز انجامیده است. علاوه بر آن گاهاً مشاهده شده است، فردی اصرار می ورزد، که در روستای خود یک مکان درمانی، مثلاً زایشگاه، بنا کند درحالی که توجیه و ضرورت آن از لحاظ وزارت بهداشت به اثبات نمی رسد.
با همه ی این مسائل، می توان اقرار نمود که در حوزه ی اماکن و تجهیزات بهداشتی، نقش خلیج روها بسیار پررنگ بوده است. برخی مسئولان محلی در حوزه ی بهداشت، تأکید دارند که بالای ۸۰ درصد پروژه های ساخت و تجهیز در حوزه ی درمان منطقه ی لارستان را خلیج روها به انجام رسانده اند. که البته این اقدامات در حوزه ی مناطق اهل سنت لارستان بیشتر به چشم می خورد. مثال دیگر آن نقش ۵۰ درصدی مهاجران در ساخت ۷۰ خانه ی بهداشت منطقه لارستان است. و یا تمامی پروژه های بیمارستانی منطقه که توسط این مهاجران به انجام رسیده است.
در این بخش الگویی یگانه در حوزه توسعه از پایین به بالا در ایران را شاهد بودیم. مردم یک منطقه در برهه های مختلف زمانی، نیازهای منطقه را در حوزه بهداشت و درمان شناختند و برای رفع آن اقدام کردند. امیدواریم مدیران و مردم، قدر این همت والای همشهریان خود را بدانند.